من یک جمله بالای صفحه وبلاگم نوشتم "آنچه می خواهم از من به یادگار بماند" !
راستش این تنها نکته ایه که موقع نوشتن مطالب بهش فکر نمی کنم!!
چرا؟ چون امروز که داشتم نوشته های قبلی رو مرور می کردم دیدم این نوشته ها، حالا تو هر قالبی که نوشته شدند مثل دفترچه خاطرات یا داستانک یا هرچیز دیگه ای، بازتاب شرایط روحی من توی اون لحظه هستند.
این خیلی جالبه!
وبلاگ یه دفترخاطرات باز و همگانیه!
وبلاگ یه جاییه که تنهاترین آدم روی زمین هم می تونه حرف و احساسش رو به دیگران بگه!
وبلاگ یه دفترچه خاطرات بزرگه که بدون هیچ محدودیتی حرفات رو ثبت و منتشر می کنه. حرفهایی که توش تصویر هست، تصویر اون لحظه تو.
وبلاگ نویسی رو دوست دارم چون باعث می شه روزهای خوب و بد توی این دنیای بیکران مجازی ثبت بشه!
چون هیچ چیزی برام به قشنگی مرور نوشته های گذشته ام نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر